Extra controle voor de lounge, “of we niks voor anderen in onze koffers hebben gestopt? Neen dus”, en die routine herhaalt zich nog drie keer voordat we het vliegtuig ingaan. We hebben “opdracht gekregen” om vroeg te boarden, maar dat blijkt een absoluut verkeerd advies. We mogen superlang in de wachtrij en wie er klaagt, krijgt de horen dat het allemaal gecompliceerd is en het te lang zou duren om het allemaal uit te leggen. Maar gezien de wachttijd hadden wij de uitleg toch wel willen horen. Ondertussen krijgt iedereen met een buitenlandse naam een extra security-check dankzij oom Donalds nieuwe inreisbeperkingen. Wij schatten in dat als iedereen die daar staat te wachten zijn energie had mogen geven aan de zorg, alle wachtrijen van die dag zouden zijn weggewerkt.
Na een uurtje in de wachtrij, ondanks onze priority-lane, mogen we aan boord -maar niet voordat Esmée toch nog een halt bij de gate wordt toegeroepen. Of ze zich maar even wilde melden aan de balie. Visioenen van een verlopen paspoort van december jl. komen weer even boven. Het blijkt echter mee te vallen. In de computer is melding gemaakt van allergieën, en of ze haar medicijnen wel bij zich heeft. Geen idee wanneer we de info aan KLM hebben verstrekt, maar de medicatie zit in de tas en mogen wij aan boord. En dan is het de gebruikelijke routine. Glaasje bubbels bij binnenkomst, een aperitief of twee en dan een glaasje wijn of twee bij de maaltijd die bestaat uit een soepje, een stukje tonijn, een salade Caprese, een vlees of een vishapje (altijd overcooked) met toebehoren, een dessertje met kaas en port en koffie met een cognacje toe. Ondertussen kijken we een filmpje op het on-board entertainment system. Behalve het wachten bij de gate valt het allemaal dus wel mee. Esmée is snel onder zeil en Jos kijkt nog even een seizoen van Ray Donovan. “Time flies when you have nothing else to do”, wat zoals uit onderzoek blijkt, en we op de radio gehoord hebben, heel gezond is. We helpen de wetenschap verder . Zeven uur en dertig minuten later landen we op Boston Logan Airport. Ergens tijdens de vlucht wordt er gevraagd of er een doctor, practicioner of nurse aan boord is. Later wordt er gevraagd of er iemand extra insuline bij zich heeft en bij het landen worden we verzocht om even te blijven zitten en de medical technicians hun werk te laten doen. Niemand klaagt. Douane werkt snel en zo staan we een kwartiertje later bij de kofferophaal. Bij Thrifty worden we vlot geholpen, zelfs zonder de verkooppraatjes voor extra verzekeringen en in de parkeergarage mogen we uitzoeken.
Wij verkiezen een Ford Explorer XLT Eco-boost 4x4 met 280 pk, een forse auto waar je echt in moet klimmen, boven een Toyota 4Runner en een Chevy Tahoe, die zien er net iets lelijker uit. De weg naar de AirB&B is vlot gevonden en de spullen snel uitgeladen. De kamer ziet er goed uit. Alleen parkeren is wel een dingetje, bijna overal heb je een resident permit nodig. De enkele plaats waar dat niet vereist is, is de parkeertijd beperkt tot 18.00 uur. Tussen 18.00 en 10.00 uur is South Boston van de inwoners. Daar moeten we nog even op studeren. We kopen water in een nabijgelegen supermarkt, eten een lekkere salade bij the Punk & Poet met een lekker biertje erbij.
Reageer hier
