Dag 22: 1 augustus 2018. Stamford (CT) – New Haven (CT)

Het ontbijt in het hotel is een belevenis op zich. Een man, waar je veel beroepen bij kunt bedenken maar niet dat van hotelmedewerker, maakt zich druk over het koffieapparaat dat het niet meer doet. Natuurlijk is dat ook een behoorlijk probleem bij het ontbijt in een hotel, maar zijn grootste doel lijkt te zijn om zich erg druk te maken en niet het oplossen van het probleem. Er gaat veel tijd in zitten maar het brengt hem (en de gasten) niet verder. Gelukkig is een andere medewerker iets doortastender, die belt de monteur. De man stopt nog niet met zich druk te maken het is waarschijnlijk zijn verdere doel voor deze dag. Dat hij zijn tijd ook zou kunnen besteden aan het schoonmaken van tafeltjes, het bijvullen van de breakfast-items en het opruimen van de eetzaal komt blijkbaar niet in hem op. Kortom het is een grote bende in de eetzaal. Wij – en ook de andere gasten – zijn er snel weer weg.

We gaan naar downtown Stamford. Als we er aankomen gaat het regenen. We pakken onze jassen maar daar is het eigenlijk veel te warm voor, dus klimt Jos op de achterbank en doorzoekt de koffers naar de paraplu. Als die gevonden is stopt het met regenen, maar we nemen hem toch maar mee. We lopen naar de trolley-stop plaats en al snel komt de trolley en gaan we richting downtown en de harbor. We willen eerst naar de harbor gaan maar als we op een gegeven moment veel mensen uit zien stappen, laten we ons verleiden om dat ook te doen. We denken dat dit the-place-to-be is. Dus niet. Gelukkig ligt er een cache en dus zijn we niet voor niets uitgestapt. Het is droog dus lopen we naar de harbor.

Onderweg komen we langs huizen met heel veel schotelantennes aan de gevel. Het is ons opgevallen dat er veel Peruaanse eethuisjes zijn, dus mogelijk wonen er veel mensen uit die gebieden. De haven blijkt niet het bruisende stadsdeel te zijn dat wij voor ogen hadden. Na een goede kop koffie gaan we met de trolley terug naar de auto. We besluiten toch maar een halte eerder uit te stappen zodat we ook downtown Stamford kunnen zien.

Dat blijkt een heel goede keuze te zijn. In Stamford staan 36 statues van Seward Johnson. Het een is nog leuker en mooier dan het andere. Het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt is een 7 meter hoog beeld van Marilyn Monroe. Al de statues – op die van Marilyn na – beelden mensen uit in hun dagelijkse activiteiten en zijn op ware grootte. We genieten ervan.

Het Beeld van Marilyn, getiteld “Forever Marilyn”, beeldt Marilyn uit in haar bekende pose met opwaaiende zomerjurk boven een luchtrooster van de metro in New York. Op internet lezen we dat de plaatselijke bevolking het Marilyn standbeeld mooi vindt, maar dat er op zondag schande van wordt gesproken omdat Marilyn met haar achterkant, inclusief rok omhoog, naar de kerk staat. Zou de kunstenaar hier een bedoeling mee hebben gehad? Na dit leuke en kunstzinnige intermezzo gaan we op weg naar New Heaven. We nemen de rustige route door kleine stadjes en lunchen onderweg in een klassieke “diner”. De salade is er uitstekend, de bediening een beetje nonchalant. De weg naar New Heaven is weinig spectaculair. In de voorbereiding hebben we gezien dat er een nog niet gevonden cache in een parkje ligt. We willen natuurlijk best een poging wagen om er en First to Find van te maken, maar als we het kleinood hebben gevonden blijkt er toch al iemand ons voor te zijn geweest.

We hebben een tweede plaats op de logrol. Als we het parkje uitkomen begint het zachtjes te regenen. Dan maar op weg naar het hotel, waar we nog net redelijk droog naar binnen kunnen. Vijf minuten later zien we vanuit onze hotelkamer dat het giet van de regen. Een uurtje later is het weer droog en kunnen we aan de overkant van de weg een boodschapje doen bij de Walmart. Een hele gebraden kip voor maar $4,89, ons kostje voor vanavond is gekocht.