Voor vandaag staat er een reisdag gepland, van Canada naar Amerika, van Niagara Falls naar Ithaca. Na het ontbijt pakken we alles weer netjes in en laden onze wagen weer vol; alles past er netjes in.
We hebben nog wat Canadese dollars en daar kunnen we in Amerika niets mee doen, dus besluiten we om ze in het Fallsview casino in te zetten voor nog een spelletje aan de slot machines. Het casino wint, maar wij waren weer een tijdje aangenaam bezig. Bij het hotel eten we nog even een sinaasappeltje, die mogen we tenslotte niet over de grens meenemen en met de overdreven regeldrift van de Yanks nemen we geen enkel risico.
We rijden op het gemak naar de grens, wachten netjes in de rij en rijden pas naar het douanewachthokje als we daartoe uitgenodigd worden. Hij gromt dat de achterruit naar beneden moet zodat hij in de auto kan kijken en dat doen we natuurlijk braaf. Vervolgens meent hij dat er een immigratiestempel ontbreekt in het paspoort van Jos. Wij weten zeker dat dit niet waar kan zijn, maar protesteren heeft geen zin en werkt hoogstwaarschijnlijk contraproductief, dus dat laten we verstandig achterwege. De paspoorten worden ingenomen, worden in een koker gestopt en we krijgen een briefje in handen gedrukt met de mededeling dat we ons moeten melden in het immigratiegebouw. Ook Esmée’s paspoort, waar niets mis mee was, is plots ingenomen.
We melden ons op de eerste verdieping van het immigratiegebouw en gaan volgens de aangeplakte instructie braaf zitten wachten tot we geroepen zullen worden. Na ons volgen er nog vele anderen, geen enkele Amerikaan en de meesten met een ander tintje dan wit; toeval?
We wachten geduldig, al stoort het ons wel dat anderen die na ons binnenkwamen al weer weg mogen als wij er nog zitten. Protesteren heeft geen enkele zin, dus wij wachten. Dan horen we eindelijk onze naam en mogen we naar een van de loketten in de ruimte ernaast. Een vriendelijke beambte heeft inmiddels twee papiertjes gemaakt die in het paspoort geniet gaan worden. Als we opmerken dat we zeker weten dat de benodigde stempel in het paspoort moet zitten en dat we zelfs nog de ingevulde immigratiekaart uit het vliegtuig bij ons hebben, is er even verwarring bij de beambte. Hij gaat nogmaals kijken en jawel, daar is de stempel van immigratie uit Boston. Hoewel een nieuw immigratiebewijs dus feitelijk onnodig is, worden ze toch in de paspoorten geniet; zij maken de regels, altijd en overal, ook als het eigenlijk anders zou kunnen. We krijgen een uitgangsbriefje, dat we buiten bij de security moeten inleveren en ruim een half uur later dan gepland rijden we dan toch de USA binnen.
Welcome to the USA.
In Niagara Falls (NY) willen we nog even de Amerikaanse kant van de watervallen zien. En waar parkeer je je auto in een stad waar overal parkeermeters staan? Bij het casino natuurlijk, twee blokken verwijderd van de watervallen. Wij worden gelijk maar even lid van de players club en als welkomscadeautje krijgen we beiden een gratis lunchbuffet ($17 p.p) aangeboden in het casinorestaurant. Wij zeggen geen neen, dus zitten we even later lekker te eten, het was tenslotte toch al lunchtijd geworden. In Nederland is het ondenkbaar dat je een lunch als welkomsgeschenk krijgt als je naar het casino toegaat, maar in Amerika en Canada krijg je als nieuw lid bijna altijd iets. Meestal gratis speelgeld, variërend van $5 tot $10, korting op je maaltijden of bezinegeld of zoals in dit geval een gratis maaltijd. Het loont dus om even lid te worden.
Na de lunch gaan we eerst even naar de Amerikaanse kant van de Falls, kijken nog even onder de indruk naar de honderdduizenden liters water die naar beneden vallen en keren dan terug naar het casino om nog even te spelen, voordat we verder rijden. Dankzij Esmée stappen we met een kleine winst naar buiten.
Als we Niagara uitrijden komen we onmiddellijk op een brug terecht waarbij wordt aangekondigd dat er tol wordt geheven en dat er alleen met EZ-Pass automatisch betaald kan worden. Die hebben we dus niet, dus we zijn benieuwd hoe dat voor ons is. We worden erop gewezen dat we kunnen bellen met **285 en per mail kunnen betalen, maar wij weten inmiddels dat dat niet voor buitenlanders geldt. Hoe het wel moet? Geen idee. En dat allemaal voor $1. Even verder komen we na wat langzaam rijdend verkeer bij het volgende tolpoortje. Gelukkig krijgen we nu een bonnetje, dat we bij verlaten van snelweg contant mogen betalen.
Verder is de weg naar Ithaca vooral lang en saai, met als enige “hoogtepunt” een Amish met zijn koets op de highway. Rond 19:00 uur arriveren we bij onze eindbestemming. We doen nog wat boodschapjes bij de Walmart en eten wat op onze kamer. Het was weer een afwisselend dagje.
Reageer hier
