De weg naar Quebec is er een met veel gezichten, soms rijden we over het platteland, dan weer door kleine dorpjes, langs stroompjes en rivieren en naar de grens toe wordt de weg ineens een stuk breder. We passeren allerlei leuke plaatsen met namen als Polen, Athens, en Moscow en bij die laatste plaats blijken bewoners langs de weg een muur versierd te hebben met vogelhuisjes in alle vormen, maten en kleuren. We rijden via plaatsjes met de namen als West Forks en Jackman, dat laatste noemen ze zelf Switserland of Maine; vraag ons niet waarom. Het is wel het laatste dorp voor de Canadese grens en dus voor iedereen de gelegenheid om nog even de tank te vullen. Ook wij doen eraan mee. We nemen bij het benzinestation, annex winkel, annex snack shop, nog even een grote beker fris en een grote beker koffie en nuttigen die in het parkje bij de rivier. Daar eten we ook de laatste tomaten en nectarines – er mag niets mee Canada in – en rijden dan naar de grens. Esmée denkt dat bij de grens alles uit e wagen moet en ze heel streng zullen zijn, niets is minder waar.
Ze keuren ons nauwelijks en blik waardig, stellen de routinevragen en zo zijn we binnen vijf minuten de grens over op weg naar Quebec. De weg is goed onderhouden en rijdt lekker door. Het is even wennen om in kilometers in plaats van mijlen te denken en gelukkig heeft onze auto een instelling dat de elektronische teller ook kilometers kan weergeven. We schrijven dat we naar Quebec rijden, maar eigenlijk is onze bestemming vandaag Levís. De stad net aan de andere kant van de rivier Fleuve St. Laurant die Levís scheidt van Quebec. We hebben gezien dat er een pontje is dat rechtstreeks vanuit Levís naar het hartje van Quebec vaart. Dat lijkt ons een strak plan omdat je in centrum Quebec natuurlijk je auto nergens kwijt kunt. Nabij Levís wordt het verkeer iets drukker en met behulp van Google Maps navigeren we rechtstreeks naar onze eindbestemming. We passeren steile straten en rijden uiteindelijk over de boulevard naar onze bestemming. Dat is even zoeken omdat we bij nummer 6010 moeten zijn en voordat we het weten zijn we er al voorbij. Nummer 6010 blijkt een shopje te zijn naast een parkeerterreintje waar je voor CAD 15 kunt parkeren. Als wij het parkeerterrein oprijden willen ze ons natuurlijk onmiddellijk laten betalen tot we vermelden dat we een AirB&B hebben bij La Traverse. De dame die de parkeertickets verkoopt blijkt ook de sleutel van ons appartementje te hebben. Dat blijkt een ingang te hebben op het parkeerterrein en uiteraard mogen we voor niets parkeren. We blokkeren met onze truck een uitrit waar auto’s geparkeerd staan, maar volgens de dame is dat geen probleem. Ze gaat ons voor in het appartement dat van haar baas is en dat is alleraardigst.
Alles wat je nodig hebt zit erin, niet altijd op de plaats waar je het verwacht, maar het is ruim, schoon, praktisch en comfortabel en het blijkt recht tegenover de ferry terminal, dus 50 meter lopen. We krijgen advies over waar we kunnen eten en zitten 10 minuten later met een drankje op het stoepje voor ons appartementje op de parkeerplaats;
Reageer hier
