Ook vandaag worden we nog vroeg wakker en dat geeft ons volop de gelegenheid om onze spullen weer bijeen te pakken om te gaan beginnen aan onze rondreis. De auto bij de school is ongemoeid gelaten. Waar ik eerder nog meldde dat we een Ford Explorer hadden gekozen, ontdekken we vandaag dat we een Ford Expedition 3.5L EcoBoost V6 with Ti-VCT met 365 PK hebben uitgezocht. Vandaar dat hij een stuk groter was dan we aanvankelijk gedacht hadden. In de donkere parkeergarage was het ons niet onmiddellijk opgevallen en omdat we nog nauwelijks mee gereden hadden, waren de “details” ons nog niet opgevallen. We hadden alleen opgemerkt dat we alle koffers plat naast elkaar konden leggen achter de tweede zitrij, waar we doorgans de tweede zitrij ook platleggen.
Als we even naast onze B&B parkeren, is er onmiddellijk een buurvrouw die ons erop attent maakt dat ze zo weg moeten, we staan blijkbaar voor haar uitrit. Als we haar melden dat wij ook binnen twee minuten weg zijn, is alles oké. We laden onze spullen in en gaan op weg naar onze eerste bestemming van vandaag Salem. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want onze navigatie is niet heel specifiek en dus missen we een afslag en gaan we de verkeerde kant op. We komen uit in Harvard, waar we een nieuwe route plannen en die stuurt ons binnendoor naar onze bestemming Salem. Daar aangekomen zien we onmiddellijk een ontbijtgelegenheid, ziet er authentiek uit en is drukbezocht, geen tafeltje onbezet, een goed teken dus. Ontbijt is prima.
Salem is vooral bekend als de stad van de heksen. De naam "Salem" komt van het Hebreeuwse woord "sjalom", dat vrede betekent. De stad is bekend door zijn heksenprocessen van Salem in 1692. Toen werden tientallen vrouwen als heks geëxecuteerd. Nu gebruikt de stad de heksen om toeristen te lokken. Salems rol in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika is die van een belangrijke havenstad. De handel met het Verre Oosten maakte van Salem een rijke stad in de 18e en 19e eeuw, wat nog te zien is aan de oude huizen. We maken een wandeling door het stadje wat nu volop profiteert van het heksenverleden, met t-shirts , petjes, mokken en wat al niet meer met grappige teksten en afbeeldingen over heksen. Verder zijn er veel “musea” met heksen en spoken, waarzeggers en spookhuizen, je kan het zo gek niet bedenken of iedere shop heeft iets met heksen.
Op het oude kerkhof liggen de graven van de heksen buiten de officiële begraafplaats. De rechter die ze veroordeelde natuurlijk op het officiële gedeelte. We komen een bruidspaar tegen en we grappen; “Zou hij weten met welke heks hij straks getrouwd is?”, we zijn tenslotte in Salem. Toeristisch, maar toch wel een leuk dorp.
We vervolgen onze weg en we stoppen even bij de aan de snelweg gelegen drankwinkel over de grens van Massachusetts in New Hampshire, waar ze geen sales tax hebben, dus is alles er goedkoper. Dit is een soort duty free zone en dus wordt er massaal ingeslagen en als je veel koopt krijg je extra korting. Wij gaan met twee bescheiden flesjes weg, want na de belastingmaatregelen van Trump weet je maar nooit of je ooit nog een Amerikaans drankje kan betalen. Op het parkeerterrein ligt een cache die we snel vinden. In de cachebeschrijving lezen we dat de omzet van deze snelweg-slijter in 2004 $42 miljoen bedroeg.
We proberen de tolwegen te vermijden, maar onze navigatie negeert die wens volledig en zelfs als we denken voor de tolpoortjes naar de parallelweg te navigeren worden we toch nog even opgewacht door een tolhuisje met beambte. We betalen een paar dollar maar daarna rijden we verder tolvrij naar Portsmouth wat een alleraardigst plaatsje is met veel leuke winkeltjes en een Engels aandoende sfeer.
In het centrum drinken we koffie op een terras. We zien zelfs een heuse protestactie “honk if you agree” tegen de ontmoeting van Trump met Poetin. Niet helemaal duidelijk wat ze willen, maar gezien de leeftijd van de protestmakers kennen ze de tijden van de koude oorlog nog persoonlijk. We rijden door naar de Kittery Outlet net over de grens van Maine. We scoren een polo-shirtje voor Jos maatje M, kun je nagaan hoe groot de gemiddelde Amerikaan is (of hoe koolhydraatarm eten zijn vruchten afwerpt).
De oultlet is supergroot, of eigenljik superlang. Dat wil zeggen, hij ligt uitgestrekt langs een doorgaande weg, van begin tot eind zeker een kilometer lang, dus even doorstappen als je alles wilt zien. Wij willen echt niet alles zien, maar de shops waar we heen willen liggen precies in de uitersten, we komen dus wel aan onze kilometers vandaag.
We zien dat het al bijna 18 uur is en we moeten nog een uur rijden naar onze eindbestemming South Portland. We hebben eigenlijk nog de vuurtoren van Cape Neddick: The Nubble Lighthouse en Perkings Cove met de handbediende voetgangersbrug, pittoreske haven en kunstgaleries op de to-do-list staan evenals het dorp Ogunquit met, naar het schijnt, de mooiste stranden van Maine en Kennebunkport, waar onder andere het vakantiehuis van de familie Busch staat.
Dit krijg je als je wel bedenkt wat je wilt zien, maar door de summiere voorbereiding het tijdsaspect niet echt mee neemt. We hebben de kust van Maine al eens eerder gezien en besluiten dan ook om via de snelweg dan toch door te rijden naar South Portland waar we neerstrijken bij de Howard Johnson. Even nog wat eten en een drankje en voor ons is de dag weer lang genoeg geweest.
Reageer hier
