We beginnen de dag met een wandelingetje in Providence. Providence is de hoofdstad van de staat Rhode Island. De stad heeft net geen 200.000 inwoners. Het is na Boston de tweede grootste stad van New England. En ze hebben er de bekende Brown Universiteit, ook een van de Ivy League universiteiten. Er zijn overigens nog vier andere universiteiten.
Een ervan is de Rhode Island School of Design (RISD) een toonaangevende kunstacademie. We komen allerlei uitingen ervan tegen in de stad.
Ons hotel ligt midden in het centrum en ligt aan de green line, letterlijk een groen lijn op het trottoir die je direct langs de bekendste plekken van de binnenstad leidt, langs markante gebouwen en historische plekken. Helaas is hij hier en daar weggesleten, zodat we zelf onze weg maar bepalen en soms komen de groene lijn weer tegen. Het deel van het centrum waar wij logeren is redelijk vlak, maar net over de rivier ligt het universiteitsgebied tegen de heuvels op.
Het begint zacht te druppelen en als het was serieuzer wordt, is het tijd om koffie te drinken bij een van de plaatselijke koffietentjes. Daarna kunnen we weer op pad.
Een beetje onverwachts zien we de aankondiging van een expositie in de kunstacademie van de RISD, werk van de afgestudeerden.
En als je binnen de verkeerde deur opent sta je plots in een klaslokaal met studenten. Ze zijn zo druk aan het werk dat we nauwelijks opgemerkt worden. Het afstudeerwerk is in onze ogen niet heel bijzonder, maar het is leuk om er even rond te kijken.
Het is in de stad mooi om te zien hoe diverse gebouwen naast elkaar de verschillende periodes van deze stad weergeven.
En alles wordt goed verzorgd. Diepe indruk maakt het geheel niet op ons, dus vervolgen we onze route terug naar ons hotel en de naastgelegen Mall. Daar wordt al reclame gemaakt voor het komende theaterseizoen. De Mall is er eentje van dertien in een dozijn, tijd voor ons om verder te reizen. Dus op naar het hotel, waar een ijverige bell-boy onze auto gaat halen en een andere onze koffers alvast klaar zet om ze in de auto te laden. Als dat allemaal gebeurd is, krijgt Jos een visitekaartje in de hand met daarop de naam van de bell-boy met het verzoek een positieve review op Tripadvisor te plaatsen.
Dan op naar Cape Cod, een schiereiland waar veel Amerikanen de vakantie doorbrengen. Onze eindbestemming is Hyannis, waar we via AirBnB een deel van een woning hebben gehuurd. De reis er naartoe is niet bijzonder, het zijn wat meer kilometers dan gedacht.
Onze B&B is alleraardigst en als we er net zijn komt de eigenaresse Bernice even langs om nog wat extra voedsel in de koelkast te stoppen en wat extra fruit in de schaal op tafel te leggen. Ze is alleraardigst. Ze geeft ons wat aanwijzingen hoe we in de hoofstraat kunnen komen (gewoon vijfhonderd meter verder lopen) waar al het moois en lelijks van het stadje volgens Bernice te zien is. Bernice woont in het andere deel van het huis en ze wijst ons erop dat er wat familie op bezoek is, die we dus ook tegen kunnen komen rondom het huis.
Dus op naar het centrum, een lange straat met toeristische winkels, café’s, restaurants en terrassen. We wandelen rond en zien dat het tevens een soort jaarmarkt is, die we even bezoeken. Grappig om te zien hoe anders Amerikanen reageren op uitnodigingen van een paar jongens op een podium die een dansje doen, veel volwassenen en kinderen rennen gelijk het podiumpje op om mee te doen.
Zou je in Nederland niet voor elkaar krijgen, denken wij. Ze staan ook allemaal braaf in de rij voor een hamburger. Tijd voor ons om ook een eetplek uit te zoeken. We kiezen voor een terras met zanger, delen een voorgerecht van calamari en een prachtig hoofdgerecht van tonijn, waar de rijst is vervangen door salade. Jammer dat de bediening zo slordig is, maar voor de rest een prima plek om buiten even een hapje te eten. Tevreden slenteren we terug naar onze B&B, waar we nog even op de veranda zitten totdat we door de muggen naar binnen worden gejaagd.
