We zijn hier al eerder geweest, en waar we in Boston totaal geen deja-vu gevoel hadden, hebben we dat hier wel. Dat is makkelijk in de oriëntatie. De vorige keer hebben we geen boottocht gemaakt langs de watervallen: we vonden het wel heel toeristisch. Dit keer willen we het wel doen. Natuurlijk is het nog steeds even toeristisch, maar we zijn natuurlijk ook gewoon toeristen en je weet maar nooit wat je mist. De boottocht is er zowel aan de Amerikaanse kant (Maid of mist) als aan de Canadese kant (Hornblower). De prijs en de route zijn zo goed als gelijk. dus kiezen we voor gemak (niet de grens over) en daarmee de Canadese kant. We zijn niet de enige die dit vandaag van plan zijn dus schuiven we in de rij aan. Het kaartje is snel gekocht en daarna is er een hele wandel- c.q. wachtrijroute á-la de Efteling, om richting de boot te gaan. Hierdoor gaat de tijd snel om en hebben we niet in de gaten dat we toch 45 minuten verder zijn voordat we de rode plastic poncho uitgereikt krijgen en op de boot kunnen. Op dat moment denken we nog dat de poncho meer bij de attractie hoort, dan dat je hem echt nodig hebt voor het tegenhouden van het opspattende water. Via de intercom volgt er nog een korte uitleg over de zwemvesten etc, maar we kunnen ons niet voorstellen dat bij een eventueel ongeval een en ander ordentelijk zal verlopen en er voor iedereen een zwemvest is. Want wat gaan er veel mensen op deze boot,... we staan rechts aan de reling en dan varen we. Het is een erg leuke ervaring. Bij de Horseshoe Falls spat er zoveel water op dat het een complete hoosbui is. We worden drijfnat en we zien door het opspattende water zo goed als niets. Dat mag de pret niet drukken want er wordt gejuicht en geklapt. Hier telt vooral de ervaring van de douche en het nat worden door de Niagara Falls. Bij de American Falls hebben we minder last van het opspattende water en komen alle fototoestellen weer te voorschrijn. Na een minuut of 20 staan we weer aan land en worden we via de souvenirshop naar de uitgang geleid.
Boven ons glijden mensen via een tokkel-baan met uitzicht op de watervallen, het lijkt Jos nog wel leuk (die is bij de KMA in Breda wel eens van de achtste verdieping van een flat naar beneden getokkeld), maar voor Esmée is dit niet haar "cup of the". Daarna lopen we langs de “boulevard” van de Niagara River. Inmiddels is de wachtrij voor de boottocht vele en vele malen langer geworden. We lopen door tot “journey behind the Falls” (waar je tegen betaling via een trap naar beneden kunt om dicht bij de onderkant van de waterval te kunnen komen -hetgeen aan de Amerikaanse kant beter kan- ). We dalen niet naar beneden af maar kijken naar de Hornblower die op dat moment bij de Falls vaart. Nu we weten hoeveel wind en water de mensen op de boot ervaren, is het toch anders kijken.
Morgen gaan we weer de grens over naar Amerika en dan mag er geen zuivel of fruit mee. Voor de lunch die bestaat uit yoghurt en sinaasappel wandelen we dus maar even naar onze hotelkamer. Daarna wandelen we naar het Canadese downtown Niagara Falls (Clifton Hill). Vooral veel neon reclame, souvenirs en attracties zoals een kartbaan. Mooi? Nee. Leuk om even door te lopen?
Ja, we lopen (natuurlijk) nog wel even door het casino, waar naast een leuk maar verliesgevend spelletje, ook gratis frisdrank is. Terug in het hotel kleden we ons om voor het diner in de Skylon tower dat 10 minuten wandelen van het hotel is. We zijn iets aan de vroege kant en horen dat we nog niet naar boven mogen, tenzij we eerst een drankje aan de bar nemen.
Geen probleem, dus mogen we naar boven. In de Skylon tower zijn 3 verdiepingen, het observation deck dat voor $16,= p.p. een 360 graden uitzicht geeft, het deck waar je voor $ 45 een buffet hebt maar deze verdieping draait niet rond. Met een beetje pech heb je geen uitzicht op de Falls, voor ons reden om daar niet te gaan eten. Het derde deck is het ronddraaiende diner deck. Als we uit de lift komen zien we geen bar maar we worden meteen naar een tafeltje gebracht. Én we hebben geluk want er zijn 2 “ringen” met tafeltjes. 1 onmiddellijk bij het raam, de ander iets er binnen en de 2 “ringen” worden gescheiden door een gangpad. Wij zitten hot-spot aan het raam! Als we in de andere ring hadden gezeten waren we zeker teleurgesteld geweest want het uitzicht is dan stukken minder en een foto maken zónder andere gasten bijna niet te doen.
We nemen het er van: apperetiefje, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, flesje wijn. We zitten twee uur en daarmee maken we 2x in de hele ronde mee. Het uitzicht is super. Zeker omdat we het van licht, donker zien worden en het vuurwerk meemaken. Het eten is lekker en in behoorlijke porties. De bediening laat te wensen over; we worden vriendelijk ontvangen maar daarna wordt het een stuk minder. Te weinig personeel voor zoveel gasten. Het tafeltje dat al aan de kleine kant is staat snel vol met brood en glazen. We moeten de serveerster steeds weer vragen iets weg te halen en dat is jammer als je toch een heel behoorlijk bedrag moet betalen. Dan willen we gewoon ook wat aandacht en een attente serveerster. Na betaald te hebben gaan we nog even naar het observation deck voor het uitzicht, maar als je 2 uur prima uitzicht hebt gehad voegt dit niets meer toe. We gaan dan ook weer snel weg richting het hotel.
Reageer hier
